معنی غرقه گه در لغت نامه دهخدا

مخفف غرقه گاه. رجوع به غرقه گاه شود:، شنیدن را به جای نقطه درها آرم آویزه، اگر بیرون نهم زین غرقه گه همچون صدف پا را.، درویش واله (از آنندراج)

معنی غرقه گه - جستجوی لغت در جدول جو

غرقه گه

لغت نامه دهخدا

غرقه گه

فرهنگ لغت هوشیار

غرقه گاه

جای غرق شدن

فرهنگ فارسی عمید

غرقه گاه

(غَ قَ / قِ)

جای عمیق از آب که امکان خلاصی در آن متصور نباشد. (آنندراج). غرقگاه. آنجا که غرق شوند:
بس کس که اوفتاد در این غرقه گاه غم
چشم خلاص داشت، سفینه اش وفا نکرد.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

غرقه گشته

(کَ دَ / دِ)

آنکه غرق شود. غرق شده. غرق گشته. رجوع به غرق شود:
مرد غرقه گشته جانی می کند
دست را در هر گیاهی میزند.
مولوی

لغت نامه دهخدا

غرقه شده

(کَ دَ / دِ)

غریق. در آب فرورفته. در آب مرده. در آب خفه شده. غارق. مغروق. غرق:
ای غرقه شده به آب طوفان
بنگر که به پیش تست زورق.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

غرقه تن

(غَ قَ / قِ تَ)

آنکه تنش غریق باشد. غریق:
نی نی چو من جهانی سیراب فیض اوست
سیراب چه که غرقه تن از فرغر سخاش.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

گرده گه

(گُ دَ / دِ گَهْ)

مخفف گرده گاه، قد و قامت. (ولف). و رجوع به گرده گاه شود.
- گرده گه برکشیدن، کنایه از بلندبالا شدن. کشاله کردن:
ز پستی و کندی به مردی رسید
توانگر شد و گرده گه برکشید.
فردوسی.
میان تنگ و باریک همچون پلنگ
کجا گرده گه برکشد روز جنگ.
فردوسی.
و رجوع به گرده گاه شود

لغت نامه دهخدا

کره گه

دهی است از دهستان کاکاوند بخش دلفان شهرستان خرم آباد. سردسیر است و 180 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

غرقگه

(غَ گَهْ)

جای غرق شدن. آنجا که غرق شوند. مخفف غرقگاه:
کآنان که ز غرقگه گریزند
زاندیشۀ باد رخت ریزند.
نظامی

لغت نامه دهخدا